 |
| Συνεδρίαση του Π.Σ. στη Χίο, όταν ακόμα συνεδριάσεις γινόταν και στα άλλα νησιά |
Όσο θερμαίνεται η πολιτική συζήτηση κατά την προεκλογική περίοδο, πολλοί αναλογιζόμαστε ότι ο θεσμός των Περιφερειακών Διοικήσεων ξεκίνησε με την προοπτική να αποτελέσουν "τοπικές κυβερνήσεις" και οι Περιφερειάρχες να διαδραματίσουν ρόλο "μικρών πρωθυπουργών". Τώρα με πικρία διαπιστώνουμε ότι ο σκοπός δεν ευοδώθηκε.
Ωστόσο, κατά την πρώτη περίοδο, το περιφερειακό συμβούλιο αναδείχθηκε σε έναν ζωντανό οργανισμό που λάμβανε αποφάσεις και εξέταζε όλα τα προβλήματα των νησιών του Βορείου Αιγαίου. Ζωηρές και πολύωρες συνεδριάσεις λάμβαναν χώρα με την παρουσία ενός Πρόεδρου, που τις διεύθυνε με ισχυρό δημοκρατικό ένστικτο, μεγάλη ικανότητα και δεξιοτεχνία. Ήταν τότε που ο θεσμός καταξιώθηκε σε ένα δημοκρατικό συλλογικό όργανο στα μάτια των πολιτών των νησιών μας, οι οποίοι ένιωθαν ότι υπήρχε ευαισθητοποίηση για τα προβλήματα που τους απασχολούσαν. Οι συνεδριάσεις του Περιφερειακού Συμβουλίου γινόταν σε όλα τα νησιά και οι Πολίτες είχαν τη δυνατότητα να τις παρακολουθούν εκ του σύνεγγυς. Τους είχε γίνει πεποίθηση ότι η Περιφερειακή Αρχή και το Περιφερειακό Συμβούλιο μπορούσε να προωθήσει αποτελεσματικά τα αιτήματα τους. Έτσι, δινόταν η δυνατότητα στους πολίτες να παρακολουθούν τις συνεδριάσεις, να συμμετέχουν στις διαδικασίες και να σχηματίζουν υπεύθυνη γνώμη.
Αντίθετα προς όλα τα παραπάνω ,η παρούσα Περιφερειακή Αρχή, εξαρχής αντιμετώπισε το Περιφερειακό Συμβούλιο ως ένα αναγκαίο κακό και αφού δεν μπορούσε να το καταργήσει το υποβάθμισε συνειδητά. Με αιτιολογία την εξοικονόμηση πιστώσεων δεν κουνήθηκε από τη Μυτιλήνη. Επί πέντε (5) έτη δεν έγινε συνεδρίαση σε άλλο νησί. Οι Περιφερειακοί Σύμβουλοι λίγο πριν της λήξης θητείας τους δεν έχουν καν γνωριστεί μεταξύ τους. Μάλιστα λόγω των τεχνικών προβλημάτων κατά τις τηλεδιασκέψεις, τις περισσότερες φορές οι τοποθετήσεις των Συμβούλων των άλλων Περιφερειακών Ενοτήτων δεν γινόταν κατανοητές και επομένως η απαραίτητη διαδικασία του διαλόγου ήταν πρακτικά αδύνατη.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά οι συνεδριάσεις χαρακτηρίστηκαν από την "φυσική απουσία" της Περιφερειακής Αρχής. Τις περισσότερες φορές, η Περιφερειάρχης, αν δεν απουσίαζε τελείως , προτιμούσε να παραμένει στο γραφείο της μακριά από τις μάλλον ενοχλητικές τοποθετήσεις των Περιφερειακών Συμβούλων. Θέματα τα οποία απασχολούσαν τις τοπικές κοινωνίες αλλά δεν συγκαταλέγονταν ρητά στις κατά νόμο αρμοδιότητες της Περιφέρειας δεν εξετάζονταν. Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν σταδιακά το Περιφερειακό Συμβούλιο να χάσει την αίγλη του και να αποξενωθεί από τις τοπικές κοινωνίες. Οι Πολίτες έστρεψαν τη πλάτη και γενικά ο θεσμός απαξιώθηκε.
Θα χρειαστεί μεγάλη ΤΟΛΜΗ και αποφασιστικότητα, ώστε ο θεσμός να ανακτήσει το ρόλο και τη σπουδαιότητα που του αρμόζει. Αυτό όμως μπορεί να το πράξει μόνο ένας Περιφερειάρχης που δεν φοβάται τους πολίτες και δεν κρύβεται από τα προβλήματα. Τούτο το ρόλο αποδεδειγμένα δεν μπορεί να επιτελέσει η απερχόμενη Περιφερειακή Αρχή. Ακριβώς, για να ανακτήσουμε το χαμένο έδαφος και να αποκαταστήσουμε την επαφή της Περιφερειακής Αρχής με τις κοινωνίες μας ΤΟΛΜΑΜΕ για το Βόρειο Αιγαίο.
